บางครั้ง....ชีวิตก็เหมือนการปีนเขา

เวลาปีนเขา

เป้าหมายเราคือการไปให้ถึงจุดสูงสุด

แต่ยิ่งสูง มันก็ยิ่งเหนื่อย ยิ่งหนัก ยิ่งท้อ

แต่เราก็ยังไม่ยอมที่จะหยุดเดิน

แม้จะต้องเดินช้าลงบ้าง

แต่สายตาเราไม่ละจากจุดหมาย

แต่เมื่อใกล้จะหมดแรง

เราเริ่มหยุดตรอง

หรือที่มันหนัก มันเหนื่อย เพราะสิ่งที่เราแบกเอาไว้?

เพื่อไปให้ถึงจุดหมาย เราเริ่มปลดสำภาระ

ปลดสิ่งที่คิดว่า ไม่จำเป็น

แต่ทุกอย่างที่เราเลือกมา มันจำเป็นหมดเลย

แต่เราต้องตัดใจทิ้ง เพราะเราไม่มีแรงแบกมันต่อไป

และ เราหยุดอยู่แค่นี้ไม่ได้

มันได้ผล เราเริ่มมีแรง เริ่มเดินได้ไวขึ้น ปีนได้สูงขึ้น

จุดหมายยังรออยู่อีกไม่ไกล

แต่เมื่อไปถึงจุดหมาย
เรากลับไม่เหลืออะไรเลย

มีเพียงตัวเรา
ยืนอยู่บนจุดสูงสุด
เราทำสำเร็จ
เราชื่นชมความสำเร็จ

เพียงผู้เดียว

เกิดเป็นคำถาม
"ความสำเร็จทั้งหลายจะมีประโยชน์อะไร
หากต้องชื่นชมมันเพียงลำพัง?"
 



ตต.