"ผีลิฟท์"

นานมาแล้ว....

ณ โรงพยาบาลเอกชนกลางตัวเมืองแห่งหนึ่งในจังหวัดอันไกลๆโพ้น

สองเพื่อนซี้นัดกันมาเยี่ยมผู้ป่วยที่แอดมิทอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้กันตั้งแต่บ่าย แต่หลงตึก และยังหลงเข้าไปติดในทางหนีไฟ กว่าจะหาห้องผู้ป่วยเจอก็มืดค่ำ

โรงพยาบาลแห่งนี้ก็เหมือนโรงพยาบาลเอกชนทั่วไป ดูใหม่ เรียบหรู กว้างใหญ่ ภายในโอ่อ่า ขาวโล่ง สะอาดตา

ภายในห้องพักผู้ป่วยพิเศษ...บรรยากาศเป็นไปอย่างสนุกสนาน ทุกคนต่างพูดคุยกันอย่างออกรส สารพัดเรื่องจะสรรหาขึ้นมาเอนเตอร์เทนผู้ป่วย เสียงพูดคุยเสียงหัวเราะดังก้องไม่หยุดหย่อน จนผู้มาเยี่ยมนางหนึ่งเริ่มเล่าเรื่อง "สิ่งที่มองไม่เห็น" ขึ้นมา ทันใดนั้นผู้มาเยี่ยมอีกนางก็รีบเบรคเพื่อนสาว "มาที่แบบนี้เค้าห้ามพูดเรื่องแบบนี้"

แต่...เหมือนผีผลัก ถึงจะถูกทักและรู้สึกหวั่นๆ ชอบกล นางก็ยังฝืนเล่าต่อจนจบ กระทั่งสมควรแก่เวลา ผู้มาเยี่ยมทั้งสองจึงได้ลากลับ

สองสาวออกจากห้องผู้ป่วยมาตามทางเดินเพื่อไปยังลิฟท์กลางซึ่งอยู่ไม่ห่างไปนัก แม้จะเป็นเวลาราวสองสามทุ่มแล้ว แต่ภายในโถงโรงพยาบาลก็ยังคงสว่างโล่ง เงียบเชียบเหมือนเดิม นางพยาบาลจับกลุ่มคุยกันเบาๆ อยู่ที่เคาเตอร์ตรงหน้าลิฟท์ บ้างก็ยืน บ้างก็นั่ง

สองสาวกดลิฟท์แล้วยืนรออยู่สักครู่ พอลิฟท์เปิดก็เดินเข้าไปตามปกติ คนหนึ่งเอื้อมมือไปกดเลข 1 แล้วผินตัวยืนหันหลังพิงลิฟท์ในทันที ส่วนอีกคนแยกไปยืนพิงลิฟท์ฝั่งตรงข้าม ลิฟท์กว้างมาก ดูใหม่เอี่ยม เหมือนลิฟท์ตามห้าง นางยืนนึกเพลินๆ

เมื่อลิฟท์ปิด ตัวเลขสีแดงๆ ข้างบนนั้น ก็ค่อยๆเปลี่ยนจาก 7..

6

..

5

ลิฟท์เคลื่อนตัวลงเรื่อยๆ ตามปกติ

..

4

..

!!!!

โดยไม่มีสัญญานใดๆ จู่ๆ ก็เหมือนมีแรงกระชากจากข้างบนด้วยพลังมหาศาล

ลิฟท์หยุดกลางคัน!!

เหมือนอยู่ในกล่องหมีโคอาล่าแล้วถูกเขย่าเป็นโกโก้ครั้นช์ สองสาวกระเด้งตัวออกจากผนังลิฟท์ด้วยแรงเหวี่ยง ยืนโงนเงนไปมาอย่างไร้ทิศทางอยู่กลางลิฟท์ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก

ชั่วอึดใจนั้นทุกอย่างก็สงบนิ่ง สองสาวยืนสตั้นท์อยู่กับที่ ประตูลิฟท์ยังคงปิดอยู่ แต่ก่อนที่จะทันได้คิดอะไรลิฟท์ก็ดีดตัวเองกลับขึ้นไปอีกครั้ง อย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนโผเข้าหากันอย่างมิได้นัดหมาย เมื่อเงยหน้าขึ้นไป...

จาก 4...

เป็น...5

..

6

..

7

..

ติ๊ง!!!

.

.

ทุกอย่างสงบนิ่ง

ประตูลิฟท์ค่อยๆ เปิดออก

..

หน้าลิฟท์ว่างเปล่าไม่มีใคร

สองสาวยังคงยืนนิ่ง มองหน้ากัน ก่อนจะค่อยๆ ยื่นหัวออกไป..ช้าๆ

..ชะโงกมองซ้าย...ขวา...

ที่เคาเตอร์หน้าลิฟท์...นางพยาบาลยังคงจับกลุ่มคุยกันอยู่

มีคนหนึ่งหันมาส่งเสียงหวานๆว่า "กดลงนะค้า"

สองสาวมองหน้ากันอีกครั้ง โดยไม่ต้องพูดอะไร

ต่างคนต่างพาขาก้าวออกมาหยุดยืนอยู่หน้าลิฟท์

นึกในใจ... "ก็กดลงแล้ว ลงไปแล้วด้วย"...

ไม่มีใครพูดอะไรหลังจากนั้น แต่เปลี่ยนไปลงลิฟท์ตัวอื่นแทน ต่างคนต่างมองหน้ากัน จิกกันไว้ห้ามพูดอะไร กระทั่งออกมาพ้นเขตโรงพยาบาลจึงได้ต่างคนต่างกรี้ดใส่กันจนฟังไม่เป็นภาษา น้ำตาคลอ เบะเล็กน้อยถึงปานกลาง

.

.

.

.

.

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

.....ผี...ลิฟท์.....