ทำไมโชห่วยถึงอยู่ได้ ทั้งที่ตั้งอยู่ติดกับร้านสะดวกซื้อ?

ในยุคที่ร้านสะดวกซื้อปูพรมยึดทุกพื้นที่ของประเทศไทย เราก็เริ่มเห็นโชห่วยค่อยๆ ตายไปทีละน้อยจนคิดว่าวันนึงคงเหลือเป็นเพียงตำนานเล่าขาน

 

แต่แล้ววันนึง ก็ได้เห็นร้านสะดวกซื้อสาขานึง ติดๆ กันมีร้านโชห่วยเปิดอยู่ โอ้ สตรองอะไรเบอร์นั้น ทำไมร้านโชห่วยร้านนี้ถึงอยู่ได้ เขามีกลยุทธิ์อะไรหนอ เราก็ชักสงสัยเลยคอยสังเกตุ


ร้านโชห่วยร้านเล็กๆ นี้ดูเผินๆ ก็เหมือนร้านโชห่วยทั่วๆ ไป และท่าทางจะเปิดมานานแล้ว บางทีอาจจะเกิดก่อนร้านสะดวกซื้อเสียด้วยซ้ำ โชห่วยร้านนี้มีลูกค้าแวะเวียนมาซื้อหาอยู่ตลอด เราก็ได้แต่สงสัยว่า อะไรน้าที่ทำให้คนเดินผ่านร้านสะดวกซื้อไปโชห่วย อะไรทำให้คนขี่รถผ่านร้านสะดวกซื้อไปจอดหน้าร้านโชห่วย แค่สังเกตุอยู่ไกลๆ คงไม่ได้การ ปากว่าไม่เท่าตาเห็น วันนึงเราเลยลองเดินไปโชห่วยบ้าง


สิ่งที่เห็นเมื่อเดินไปถึงหน้าร้าน คือ อาม่าคนนึงยืนยิัมรอต้อนรับอยู่แล้ว พร้อมกับถามอย่างยิ้มแย้มมีอัธยาศัย

"เอาอาราย" 

รอยยิ้มพิมพ์ใจนี้กระมังที่ดึงดูดคนให้มาที่นี่

"เอา เป้บซี่กระป๋องนึงค่ะ" เรารีบตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้ม 

นี่แหละคือพลานุภาพของรอยยิ้ม เมื่อคุณเริ่มส่งยิ้มให้ใคร คุณก็มักจะได้รอยยิ้มกลับมาเสมอ มันคือกฎของจักรวาล


เมื่อได้ยินออร์เดอร์ อาม่ารีบหันหลังขวับ หยิบเป้บซี่กระป๋องในตู้แช่แบบที่ใช้กันตามร้านโชห่วย ใส่ถุงก้อบแก้บ หันกลับมาส่งให้เราด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเหมือนเคย

 
เราส่งเงินให้อาม่าทันที อาม่ารับไปแล้วรีบทอนให้เสร็จสรรพ เสร็จละเดินออกมา ด้วยเวลาเพียงไม่กี่อึดใจรวดเร็วทันใจยิ่งกว่าขับไดร์ฟทรูเข้าไปซื้อแมคโดนัลด์ และที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด คือ ความมีอัธยาศัยไมตรี เต็มใจขายเต็มใจบริการ ถึงจะเป็นแค่ร้านโชห่วยเล็กๆ แต่ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นลูกค้าคนสำคัญ เหมือนเป็นคนกันเอง รู้สึกอบอุ่นใจ บอกไม่ถูก ทำให้รู้สึกอยากกลับมาอีกครั้ง 


 จากนั้นจึงพอจะเข้าใจว่า ทำไมหลายๆ คนยังคงเดินเข้าร้านโชห่วยทั้งๆ ที่ติดๆ กันมีร้านสะดวกซื้อ ทั้งๆ ที่สินค้าก็คล้ายๆ กัน ราคาก็เท่าๆ กัน 


บางที คนเราก็ต้องการแค่นี้ ไม่ได้ต้องการอะไรที่มันวิลิศมาหรามากมาย ขอแค่ความสบายอกสบายใจก็พอ  


เราเชื่อนะว่า โชห่วยไม่มีวันตาย และจะยังคงอยู่คู่สังคมไทยต่อไปอีกนานแสนนาน



 ตต.