ชีวิต บางครั้งก็เหมือนการลอยคออยู่กลางน้ำ

เรากระโดดลงไปในน้ำด้วยความรู้สึกตื่นเต้น ท้าทาย

เราอาจจะไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเราว่ายน้ำเป็นหรือเปล่า

แต่สิ่งที่เรามั่นใจ คือ การกระโดดลงไปในน้ำ มันตื่นเต้น ท้าทาย กว่าการยืนอยู่บนฝั่งอย่างปลอดภัยแน่นอน

ทว่าวันนึง เมื่อกำลังลอยคออยู่กลางน้ำอันเวิ้งว้างกว้างไกล

มองไปข้างหน้าก็ยังไร้วี่แววว่าจะเห็นฝั่ง

มองกลับไปข้างหลังก็มาไกลจนมองไม่เห็นฝั่งที่จากมาแล้วเหมือนกัน

แต่ทำยังไง ในเมื่อตอนนี้มันทั้งเหนื่อย ทั้งล้า ทั้งเริ่มหวาดกลัว

กลัวว่า ฝั่งที่คิดว่ารออยู่ข้างหน้ามีจริงไหม

กลัวว่า เราจะหมดแรงก่อนจะไปถึงมันหรือเปล่า

เมื่อถึงจุดๆ นั้น เราคงต้องตัดสินใจ

ว่าจะมุ่งหน้าต่อไปตามหาสิ่งที่เราเชื่อว่ามีอยู่ข้างหน้านั้น 

ที่ไม่รู้ยังอีกไกลแสนไกลแค่ไหน

หรือหันหลังกลับไปหาสิ่งเดิม 

...ที่ๆ เคยปลอดภัย...

เราอาจจะมีแรงเหลือพอให้กลับไปยังจุดเริ่มต้นของเรา

แต่แน่ใจแล้วหรอว่า เราจะไม่กลับไปอยู่ในที่ๆ ปลอดภัยของเราไปตลอดชีวิต

โดยที่ไม่รู้สึกติดค้างในใจเลยสักนิดเดียวว่า "ทำไมเราไม่ไปให้ถึง"

เราจะไม่รู้สึกติดค้างเลยสักนิดเดียวใช่ไหมว่า “อีกฟากฝั่งนึงนั้นมีอะไรรอเราอยู่”

เราจะไม่รู้สึกติดค้างในใจไปตลอดชีวิตเหรอว่า “วันนั้น ถ้าเราทำสำเร็จ จะเป็นยังไง”

ถ้าการต้องลอยคออยู่กลางน้ำไปตลอดชีวิตโดยที่ไม่ได้เห็นฝั่ง หรือไปไม่ถึงจุดหมาย

แต่อย่างน้อย ชีวิตก็ยังได้ลองทำในสิ่งที่ท้าทาย

ท้าทายความสามารถ และขีดจำกัดของตัวเอง

ที่สำคัญ ท้าทายความแข็งแกร่งของจิตใจของเรา

ถ้าการต้องอยู่บนฝั่งต่อไปกับความรู้สึกปลอดภัย แต่ชีวิตไม่ได้ค้นหาอะไร 

ไม่มีความตื่นเต้นท้าทายอะไรเลย

เราขอกระโดดลงไปในน้ำดีกว่า

อย่างน้อย ก็รู้สึกเป็นอิสระ และผ่อนคลาย มากกว่าการ “ยืน” บนขาสองขา

ที่ติดอยู่กับแรงโน้มถ่วงของโลกบนฝั่ง

ที่เคยเป็นอยู่มาทั้งชีวิตแล้ว

....เพราะชีวิตคือการผจญภัย....

ตต.